You're messing with a Tomboy..

Dit is de eerste keer dat ik Aglesia echt betreed. Ik heb de stad vaak
vanuit de lucht gezien en van af het strand -waar ik de laatste dagen
geslapen heb- kan je de stad net zien. Maar nog nooit heb de moeite
genomen om de stad te bekijken. Maar de verveeling heeft me
gegrepen, want Arget is aan het jagen en ik heb geen zin om me
magie te oefenen.

Ik loop met een rustige pas door de stad. Mijn lakrode pumps tikken
ritmische op de grond. Mijn leren jas komt net niet tot mijn voeten,
maar bereikt wel mijn enkels. Ik heb mijn jas wel aan, maar hij staat
wel open. Daardoor kan je zien dat ik een zwarte skinny jeans draag
met een zwart strak shirtje. Op het shirtje zie een adelaarsgezicht,
met rode ogen. Die ogen zijn dezelfde kleur als mijn pumps.

Ik draai mijn hoofd geinterreseerd een richting op als ik wat herrie
uit een steegje hoor komen. Ik zie wat jongens een klein meisje
lastig vallen. Ik loop het steegje in en kijk de jongens met een
dodelijke blik aan. Hebben jullie soms niet beters te doen dan
dat arme meisje lastig te vallen? Vraag ik duidelijk en ik ga
tussen de jongens en het meisje staan. Ik hoor de jongens lachen
en ik kijk ze met een grijnsje aan. Blijkbaar onderschatten ze me.
Ondertussen is het meisje op gestaan en ze rent het steegje uit.

Ik bekijk de jongens stuk voor stuk. Ze zijn groot en je kan hun spieren
duidelijk zien. De eerste komt grijnsend op me af en probeert me
tegen de muur aan te duwen. Ik hoor hem iets zeggen wat lijkt op;
"Kijken of we dit juffie kunnen temmen.." Ik rol sarcastisch met
mijn ogen en trap de jongen in zijn buik, mijn hak gebruikend. Ik
hoor hem vloeken en de andere jongens kijken me boos aan.
You can still run away.. Zeg ik met een grijnsje, maar blijkbaar
zijn ze niet van plan om weg te gaan. One warning.. You're
messing with a Tomboy.

Na een tijdje loop ik rustig het steegje uit. De helft van het groepje
was heel saai halverwege weg gerend. Ach.. Die hebben tenminste
hun lesje geleerd. Ik bekijk mijn pums even als ik weer in het zonlicht
sta. Ik zucht geirriteerd als ik merk dat ze vies zijn geworden. Ze
waren net nieuw en dan zijn ze nu al vies, dat vind ik echt zonde..

gereserveerd^^ voor.. Ulquiorra?

Terwijl ik bezig was met het groepje jongens, ving ik een glimp op van
een ander persoontje. Maar ik laat me er niet te veel door af leiden en
ik ben al snel het feit vergeten dat ik iemand zag. Toen ik klaar was
liep ik het steegje uit en kijk ik om me heen. Aan me linkerkant zie ik
een rij huizen waar uit de meeste licht komen, aan de rechterkant
precies hetzelfde. Mijn aandacht wordt dan ook gelijk getrokken door
een persoon die schuintegenover me op een muurtje zit.

De wind waait zachtjes door mijn paars-roze haren en ik kantel mijn
hoofd een beetje. Ik neem het persoontje dat op het muurtje zit goed
in mijn op. Het valt me natuurlijk op dat het een jongen is en hij heeft
zijn blik naar de maan gericht. Ik doe even het zelfde en zie de volle
maan. De mooie, volle maan die samen met de straatlantaarns de
straten verlicht. Toch is de maan niet interresant genoeg om naar te
blijven kijken.

Ik doe een paar stappen naar de jongen toe. Er ligt een klein plasje
water op de grond doordat het vanmiddag geregend heeft. Ik loop
gewoon door dat plasje heen, mijn pumps zijn toch al vies. Pas als ik
bij het muurtje ben, houd ik halt en ik bekijk de jongen nog een keer.
Ik herriner me eigenlijk nu pas de gedaante die ik even geleden in
het steegje gezien had en het kost me niet veel tijd om die gedaante
met deze jongen te koppelen.

Met een zelfverzekerde blik kijk ik hem aan, de blik is vergelijkbaar
met de manier waar op de adelaar die op mijn shirtje staat kijkt.
Is de plek naast je nog vrij? Vraag ik aan de jongen en ik klop
even op de vrije plek op het muurtje. Ik glimlach vriendelijk naar
hem en de vorm van mijn lippen hebben ook wel iets weg van een
grijnsje.

Nog voordat ik mijn vraag stelde, merkte ik op dat hij zijn blik langs mijn
slanke lichaam laat glijden. Mijn pumps maken me nog langer dan ik
normaal ben. Ik ben zeker langer dan het gemiddelde meisje, maar niet
zo heel veel. Ondertussen zie ik de jongen knikken als antwoord op
mijn vraag. Ik grijnst tevreden en met een klein huppeltje ga ik naast hem
op het muurtje zitten.

Ik kijk de jongen vrolijk aan en mijn ogen staan uitdagend, iets wat ze
altijd staan. Okee, net in het steegje waren ze eerder dodelijk, maar
meestal heb ik een nogal uitdagende blik in mijn ogen. Het is me
ondertussen al opgevallen dat de jongen opvallend bleek is, maar ik vind
dat wel stoer staan. Eerlijk gezegd vind ik hem 'cute'. Natuurlijk zeg ik
dat niet hardop, want de meeste jongens houden er niet van om
schattig of iets in de richting genoemd te worden.

Met mijn blauw/groenige ogen kijk ik weer naar de volle maan, die nu
gedeetelijk achter een wolk verdwijnt. Ik kijk geinterreseerd naar de
sterren boven ons, waarvan sommige verdwijnen en andere juist
verschijnen.

De jongedame ging met een huppeltje naast me zitten een mondhoek
krulde een beetje op tot een kleine grijnsje. Een grijnsje die ik amper
liet zien, amper liet zien aan mensen. Ik liet mijn ogen automatisch op
haar vallen en richtte die dan weer naar de lucht. Nog daarvoor hadden
haar ogen opeens een uitdagende blik en ik voelde haar ogen op me
branden. De sterrenhemel lichtte een beetje op door de miljarden sterren
die in het stelsel hingen.

Ik plaatste mijn handen op het muurtje en keek opzij naar de jongedame.
'Hoe heet deze jongedame?' vroeg ik met een kalme toon, maar wat
toch een beetje iets duisters had. Op de rechterhelft van mijn hoofd zat een
lijkwitte masker, een bekende Hollow masker. Het bestond uit een paar
wervels en een hoorn. Mijn masker was nog redelijk normaal vergeleken
met de andere maskers van de andere leden.

Op het moment dat ik naast hem ging zitten, zag ik zijn mondhoek om
hoog krullen en zo een grijnsje makend. Na het opmerken van dit grijnsje
richtte ik mijn blik weer op de sterren, maar zodra ik de stem van de
jongen hoor, draai ik mijn hoofd weer naar hem toe. Het valt me op dat
hij zijn handen op de rand van het muurtje heeft geplaats en ik doe het zelfde
met één hand.

Mijn naam is Seira Rose de Ravin. Zeg ik en mijn stem heeft een
trots toontje. Ik ben ook blij met mijn naam, het is opvallend en chique.
En wat is de naam van deze jongen? Vraag ik terug en zie dan het
masker op zijn hoofd. Gelijk bij het zien van dat masker begin ik te grijsen,
want Arget heeft me genoeg verteld over de zogenaamde 'Hollows' en hun
maskers. Of moet ik naar de naam van deze Hollow vragen? Zeg
ik en kijk hem met een vriendelijke, maar grijnsende blik aan.

Ik kijk hem even met een vragende blik aan als hij iets in de Japans
zegt. Ik ken vele talen, waaronder Draaks, Elfs, Demons, Vampiers
en een hele oude, door de meeste vergeten, taal. Toch heeft Arget me
nooit Japans geleerd en ken ik daardoor maar een paar woordjes.

Ik grijns om mijn eigen ontwetendheid en die grijns wordt groter bij het
horen van zijn naam. Zo een gave naam. Zeg ik en herhaal zijn
naam in mijn gedachtes. De grijns blijft op mijn gezicht hangen doordat
ik de nieuwsierige toon in zijn volgende vraag hoor. Arget heeft me
veel geleerd.. Hij heeft me onder andere verteld over Hollows en hun
maskers.. Bij mijn laatste twee woorden raak ik even zijn witte
masker aan.

Hij knikt als ik zeg ik dat ik zijn naam cool vind, pik ik dat knikje op als
een soort bedankje en volgens mij is dat ook de bedoeling. Als ik daarna
enthousiast verteld over dat Arget me geleerd heeft over de Hollows,
vraagt Ulqoirra wie Arget is. Ik denk even na over die vraag en merk
ondertussen een vreemd gevoel op. Ik weet niet wat het is, maar ik voel
gewoon dat er iets niet klopt. Het voelt als een of ander persoon deze
kant op komt, maar ik weet zeker dat het geen demon of iets is wat ik
ken, ik heb nog nooit iets gevoeld met deze soort aura om zich heen.

Ik schud mijn hoofd lichtjes en besluit om mijn aandacht weer op de
jongen naast me te richten. Arget is mijn leermeester en hij is ook
als een vader voor me. Zeg ik en beantwoord zo zijn vraag. En
ohja.. Arget is trouwens een draak.