Walking, just... Walking..

Ik liep verveeld over straat, Mukamimaru was aan het jagen in
de bossen en zich tegelijkertijd aan het verstoppen voor de mensen.
De zon was net aan het opkomen wat zorgde voor veel verschillende
kleuren in de lucht.

Voor me zag ik het weeshuis staan en ik keek er naar met een zucht,
het was daar tenminste beter dan waar ik nu woon, maar ik kon er
niet zomaar terug naartoe, ik liep naar het water en keek naar de
eenden met hun jonkies die gevoert werden door 2 kleine kinderen.
De eenden kwaakten luid om meer voedsel en de kinderen gaven
zelfs hun lunch (kay...). Als ik me omdraai zie ik ineenkeer iemand
voor me staan en ik keek degene verbaasd aan. (en dat zal ook wel
omhoog zijn..)

Gereserveerd

Ik liep rustig rond in de stad, aangezien ik niks te doen had. Even kijk ik wat naar de
mensen die druk bezig waren, waarbij ik dan even zucht. Ik haatte de drukte steeds,
dus liep ik maar verder door. Het was al aardig licht, en dat was wel goed. Niet dat het
erg zou zijn voor me, om in de donker rond te lopen. Maargoed er waren van die enige
tijden dat ik dat liever wel deed.

Rustig liep ik nog verder, als ik dan bij een weeshuis kom, en daar 2 kinderen zag de
eendjes voeren. Een kleine glimlach zag men zelden bij me, en ik liep gewoon door.
Dan viel er mij plots een meisje op, die nouja wat kleiner was dan mij. Ik kijk haar aan
met een kille maar rustige blik. De mensen hier kende me goed, en hadden erg veel
respect voor me. Aangezien ik het kind van ijs werd genoemd, en ik daar bekend om
was.

Vaag komt de jongen me bekend voor, alsof mensen vaker over hem
hebben gehad, ik graaf in mijn gedachten maar kom er maar niet op.
"Ehm.." Ik keek in m'n ooghoeken even snel naar de kinderen die
bewonderend naar hem keken, toen schoot het me opeens te binnen,
hij was degene waar over gesproken werd die alles met ijs kon.
"Meneer... Die... Alles met ijs kan?" Zeg ik, waarna ik daarna pas
realiseer hoe idioot dat wel niet klonk.

Ik knik even naar die kinderen waarna ik dan naar het meisje kijk. Die nogal een rare
vraag steld, waarbij ik me gewoon serieus houd. Hoewel dat die kinderen om die vraag
moeten lachen, kijk ik naar hen met een hoofd schuddend gebaar. Dan kijk ik weer
naar het meisje. "Ja, meisje dat een rare vraag stelt." Zei ik dan kil maar toch rustig
tegen haar, waarna ik gewoon in haar ogen kijk.

Ik keek beschamend naar de grond toen de kinderen lachten en hij
naar me keek. "Sorry.. Het was geen vraag.. Ik wist alleen niet meer
wie je was" Ik was aan het twijfelen of ik met de U-vorm of de jij-vorm
hem moest aanspreken, hij was tenslotten een stuk ouder. De kinderen
renden snel terug naar het weeshuis toen een oude vrouw hen naar
binnen kwam roepen, ik misde die tijden wel.

Ik kijk haar aan als ze zich schaamde, waarna ik dan gewoon rustig blijf. "Geeft niet."
Zei ik dan wat geruststellend. Het maakte mee eerlijk gezegd niet uit hoe ze me zou
noemen. Even kijk ik rond, maar dan weer naar haar. Toch glimlachte ik echter niet,
en kijk ik haar gewoon nog kil aan. Pas dan als ik hoor dat er een groepje jongens
haar kleintje noemen, werd ik echter geïrriteerd. Ik nam haar vast bij de schouders, en
drukte haar tegen me aan. "Blijf hier." Zei ik dan tegen haar, met een kalme en rustige
stem.

Niet veel later stap ik weg naar die groep, en sta ik voor hun neus. "Jullie zijn erg
onbeleefd tegen de jonge dame." Zei ik kil, arrogant maar toch rustig. Ik aarzelde niet
en mijn blik werd wat gemener. De jongens liepen vlug weg, aangezien deze wel wat
schrik hadden van me. Want ze wisten waar ik toe instaat was, en dat werd dan ook
geen pretje voor hun. Als ze wegliepen stap ik weer terug naar haar, en kijk ik haar
aan. Alweer nam ik haar vast, waarna ik met haar naar de stad liep. Ookal kende we
elkaar niet, toch wilde ik dat ze zich veilig zou voelen. Zonder dat ze zich hoefde te
schamen of dat er iemand iets aan haar deed.

Ik werd lichtelijk rood toen hij me vast pakte en probeerde dat niet
te laten merken door opzij te kijken, er waren nog niet vaak mensen
voor me opgekomen, dus was ik het wel gewent dat mensen me klein
of iets anders noemen.

De stad in zag ik mensen soms even omkijken, maar meer was het
niet gelukkig. "Hoe.. heet je eigenlijk..?" Vraag ik stijfjes van de zenuwen.

Ik kijk haar aan als ze me vroeg wat mijn naam was. "Gwydion.. en de jongedame?"
Zei ik dan rustig tegen haar, waarna ik mijn arm gewoon nog om haar heen hou. Ze
zou misschien ooit een glimlach op kunnen merken van me, maar toch ging dat nog
een tijdje duren. Dan kijk ik rond naar de mensen, die echter hun blik niet echt op me
durfden te plaatsen. Wetend dat als ze me zouden beledigen, en dergelijke dat ik hen
iets kon aandoen. Maar dat deed ik niet, tenzij ze echt te ver gaan of dat ze iemand
lastig vallen.

Ik keek even op bij het horen van de ietwat aparte naam.
"Yuhara Ren..." Zeg ik met mijn achternaam voor mn voornaam.
M'n pleegouders zouden zich toch niet afvragen waar ik was
dus ik kon net zo goed bij hem blijven. Ik keek even naar
de winkels en rook een warme geur uit een klein cafetje waar
ik even naar bleef kijken, het was redelijk koud omdat het
winter was, maar koud genoeg om het te laten vriezen was
het niet.

Ik volgde haar blik naar het cafetje, waarna ik dan rustig naar haar kijk. "Aangenaam."
Zei ik dan op een kalme manier, waarna ik dan besluit om met haar naar dat café te
gaan. Even kijk ik rond, waarna ik haar dan oppakte en zo met haar naar het café
stapte. Ik duwde de deur open, en zette haar dan binnen pas neer. Mijn ogen had ik
dan op de ober geplaatst, en deze knikte vriendelijk naar mij. Dan nam ik haar hand,
en ging ik naar een tafel voor 2 personen.

Met een lichtrode kleur op mn gezicht werd ik naar binnen gedragen.
Ik voelde dat hij m'n hand pakte en naar een tweepersoonstafel ging.
Ik keek even twijfelend naar 'm waarna hij een soort gebaar maakte
dat ik kon gaan zitten, wat ik ook deed, ik zat een beetje stijfjes met
m'n handen op m'n schoot waarmee ik m'n kleren stevig vast hield,
dit was een vrij ongewone situatie voor me.

"Wat wilt de jongedame drinken?" Vroeg ik dan terwijl ik haar aankijk. Ook zag ik dat
ze zich er wat ongemakkelijk bij voelde, maar dat was dan ook normaal. Even kijk ik
rond en zuchtte ik even. Nouja ik was eenmaal iemand dat vriendelijk wilde doen
tegen over jonge meisjes, of vrouwen. Ik schud het hoofd dan even waarna ik gewoon
weer mijn aandacht op Ren plaatste.

"Als het geen moeite is, warme chocolade melk.." Zeg ik, geleidelijk
aan voelde ik me steeds meer op m'n gemak, wat gedeeltelijk ook
door de warmte komt, opeens schoot me te binnen dat Mukamimaru
nog buiten aan het jagen was in de bossen, ik hoopte dat hij niet
naar me op zoek ging en dat mensen hem opmerkte, maar hij
was slim genoeg om voor zichzelf te zorgen.

Ik liep naar de ober en bestelde 2 warme chocomelk. Waarna ik dan weer ging zitten,
en ik weer naar haar kijk. "Dat is geen probleem." Zei ik dan vriendelijk tegen haar,
waarna we dan niet veel later de drank kregen. Rustig kijk ik even rond, en merkte ik
dat er steeds meer mensen naar binnen kwamen. Ook was er een groep dat over de
Gaurdian van de wereld spraken, waarbij ik dan een glimlach kreeg. Ik kende de
draak waar ze het over hadden, en toch moest ik toegeven dat ze erg geestig was. Zij
was degene die alle elementen bezit, maar ook hield ze de balans in orde.

Ik keek naar de warme chocomelk en hoorde wat mensen praten
over een of andere Guardian. "Arigatou, Gwydion-San.." Ik pak de
mok vast en drink rustig de chocomelk op, ik merkte een vage
glimlach bij hem op toen de mensen het over die Guardian hadden.
"Je kent die Guardian...?" Vraag ik nadat ik het laatste beetje
op had gedronken en m'n mok weer neerzette.

"Ja ik ken haar." Zei ik dan rustig als ze dat vroeg over de gaurdian. Natuurlijk kende
ik haar, zij kwam steeds naar mij toe als ik meer wilde leren over mijn ijskrachten. En
ook had zij me alles geleerd, en toch wist ik telkens dat ze zou tevoorschijn komen.
Maar ze kwam nooit zomaar te voorschijn, alleen als er gevechten onstaan, of als er
een paar mensen zijn die grafstenen en dergelijke verwoestte. Zij was degene die hen
dan zou straffen, en ook vervloeken. Maar zo was ze nu eenmaal, aangezien ze het
kwade en het goede zelf was.

Het was duidelijk aan hem te zien dat in gedachten verzonken was.
Ik keek even naar de mensen die onopvallend aan een tafel gingen
zitten en verder praatte over de Guardian. Ik vroeg me af of die
Guardian menselijk was, want zo te horen leek het meer alsof ze
een mythisch wezen was, maar ik wist dat die bestonden, want ik
kende er zelf ook een.

Ik dronk weer van mijn chocomelk, waarna ik dan even kijk naar de mensen die nog
steeds over haar praten. Ik zucht echt even, aangezien dat ik steeds dezelfde woorden
hoorde. Telkens spreken de mensen over het verhaal, dat iedereen nu wel al wist. En
dat irriteerde me heel erg, ook wisten die mensen dat ze niks slechts mochten zeggen,
aangezien ik in contact was met de draak.

"Ne, Gwydion-San, waar woon je?" Vraag ik als ik met een klein beetje
moeite zijn naam uitsprak, de enige namen die ik ooit tegen kwam waren
doodnormale Japanse namen, misschien lag het aan de stad? Ik keek
even naar m'n mok die helemaal leeg was en er eenzaam bij stond (XD).

"Ik woon in de ijstempel." Zei ik kalm maar wel vriendelijk, nouja ik woonde niet zoals
normale mensen. Mijn thuis was de ijstempel, ik was daar geboren en opgegroeid. Ook
was ik niet van plan om daar weg te gaan, en in de stad te wonen. De tempel was de
enige plek waar ik me goed voelde. "En jij?" Vroeg ik dan rustig en kalm, maar toch
met een beetje nieuwsgierigheid.

Mijn thuis, was eigenlijk geen thuis... Want ik voelde me er toch nooit veilig.
"Ik woon hier vlak in de buurt, bij de wilgenbomen, alleen m'n pleegouders
merken toch nooit op dat ik weg ben of dat ik er ben." Zeg ik met een knik
als de ober alvast de mokken komt ophalen om die te laten afwassen door
de afwassers.

Rustig kijk ik haar aan als ze dat vertelde. Waarna ik dan even rondkijk, en mijn ogen
weer op de hare richt. "Mja het lot bepaal je soms niet zelf, en dan zou je liever een
wens doen, dat het allemaal anders liep." Zei ik dan zacht na haar verhaal gehoord te
hebben. Rustig dronk ik de chocomelk helemaal op, en lette ik niet echt op de warmte
ervan.

"Inderdaad.." Zeg ik zacht en ik wendde m'n blik weer af naar
de tafel, ik keek in m'n ooghoeken naar buiten en zag dat het
langzaam donker werd, een bliksemflits volgde met een paar
seconden erna een bulderend geluid, gelijk na de knal ging
het stortregenen.

Ik hoorde plots dat het regende, waarna ik grinnikte. Nouja ik wist dat het 1 van de
dagen zou regenen. Maar toch was ik er soms niet echt blij om. Er waren momenten
waar ik liever wilde dat het zonnig was. Of dat het sneeuwde hoewel ik dat kon vragen
aan de gaurdian, maar toch liet ik het gewoon zo. Ik richt mijn aandacht gewoon weer
op Ren, waarna ik haar even bekijk. Ookal was ze nog jong, toch had ze een mooie
uitstraling. Rustig sta ik op en betaalde ik de ober voor de chocomelk. Dan kijk ik van
de toog weer naar haar.