Freezing the Rain

Het is winter, maar toch ligt er geen sneeuw op de straaten en zijn
de fonteinen geen eens bevoren. Dat feit irriteerd me, want alles hoort
koud te zijn. Koud en dichtgevoren, net zoals de muur die ik om me
heen heb gebouwd. Ik kijk naar de lucht als het ook nog begint te
regenen. Met een simpele knip van mijn vingers, verandert de regen
in ijskoude ijspegels.

De meeste pegels doorboren auto's en huizen, maar hier en daar
hoor ik ook een gil van wat mensen die geraakt zijn. Ik kijk die
mensen koud aan, moeten ze maar niet zo dom zijn om buiten te
gaan rond lopen terwijl er ijspegels uit de lucht komen. Ik zelf wat
natuurlijk niet geraakt, daar zorg ik wel voor.

Na een tijdje stopt het met regenen en daarmee verdwijnen ook gelijk
mijn ijspegels. Ik bijt even op mijn lip. Op dit moment sta ik nog al
verveeld tegen een muurtje aan. De omgeving heb ik laten bevriesen,
daarom komen de meeste mensen niet bij me in de buurt. Gewoon
omdat het te koud en te glad is.

ikke eerst zijn

Rustig liep ik wat rond over de straten, mijn ogen had ik een beetje gericht
op de grond. Een zucht ontglipte even mijn mond, bij het merken van wat
lawaai. Ik kijk even op om te zien waar dat lawaai vandaan kwam, en zag
een koppel ruzie maken over iets doms. Dan stap ik gewoon verder, die
mensen negerend.

Niet veel later merkte ik dat het regende, en dat doet me heel even opkijken.
Toch doet de regen me niks, en als de regen in ijspegels veranderd. Kijk ik
wat verbaasd, maar toch raakt het me niet. Zelf had ik ijskrachten en nog
andere elementen, en dat deed me dan niet veel. Rustig stap ik gewoon weer
verder, en had ik iemands aanwezigheid gevoeld.

Ik liep dan ook in de richting, van waar deze zich bevond. Even kijk ik wat om
me heen, en zag ik een jongen staan tegen de muur. Zijn geur was duidelijk
niet menselijk, en dat deed me dan ook niks. Mijn ogen had ik even op hem
gericht, maar dan stap ik hem voorbij. Ondanks dat ik erg licht gekleed was,
had ik het zelfs niet eens koud.

Mijn haren wapperden bij een windvlaag, en vanuit mijn ooghoeken kijk ik nog
even naar de jongen. Mijn schaduw zelf was niet van een mens, maar eerder
van een wolf. Ja, ik was normaal een echte wolf, en toch kon ik in een mens
veranderen door mijn mysterieuze krachten.

(Een nieuwe personage xD)

Ik sta nog steeds tegen het muurtje aan geleund als er een vrouw langs
loopt. Ik bekijk haar even en ik zie gelijk dat ze wel heel koud gekleed
is. Ach.. Het maakt me eigenlijk niks uit als ze koud heeft of juist niet. Ik
geef niet om andere wezens. Waarom zou ik?

Maar mijn blik blijft op een of andere manier op de vrouw hangen, iets
wekt mijn interrese op. Ik laat mijn blik nog een keer over haar heen
glijden, mezelf af vragend wat er interresant aan haar zou kunnen zijn.
Dan zie ik haar schaduw, die niet menselijk te noemen is. In plaats dan
de vormen van een vrouwenlichaam, herken ik de vormen van een wolf
er in.

Ik gok dat deze vrouw een demon is of een soort weerwolf. In ieder
geval is ze niet normaal menselijk en dat maakt haar al iets interresant.
Toch ga ik niet op haar af of spreek haar aan. Ik ben niet de persoon
die gesprekken begint of interrese in iemand toont. Misschien als ze me
aan spreekt.. Dan kan ik heel misschien ietsje kouder zijn dan normaal,
maar dat ik nog een grote vraag. Ondanks dat ze geen normaal mens
is betekend dat niet dat ik aardig tegen haar zou doen.

OOC: Koewl plaatje =3

Rustig sta ik een eindje verder stil, mijn blik richt ik dan ook even ergens op.
Dan voelde ik ogen die naar me keken, en mijn hoofd draai ik lichtjes om. De
jongen die ik net gezien had, had zijn ogen op me gericht. Ondanks dat ik een
eind van hem was, en ik toch nog blijf staan. Richt ik mijn gehele aandacht op
de man, en ik beweeg ook niet verder.

Een kleine maar zichtbare grijns verschijnt op mijn gelaat, en ook blijf ik een
tijdje zo staan. Niet zo heel veel later verdwijn ik plots, en ik kwam dan weer
boven hem tevoorschijn. Ik stond nu op he muurtje, en ik had mijn blik op hem
gericht. Waarom kijkt deze jongeman me aan? Zei ik met een grijns, en
ik was niet van plan om nog iets te zeggen.

Mijn naam hoeft hij nog niet te weten, en die zou hij dan ook wel heel binnenkort
horen. Nog steeds had ik mijn ogen op hem gericht, en toch blijf ik op de muur
staan. Ik bekijk hem heel even van kop tot teen, en zijn demonengeur deed me
echter nog breder grijnzen. Mensen vreesden dan ook voor mijn echte gedaante,
en toch zag ik er zo onschuldig uit als mens. Hoewel schijn bedriegt en ik me daar
niets van aantrek.

OCC Ja ook op photobucket gevonden

Ik merk dat de dame zich om draait. Ik kijk haar kil aan en ik blijf
gewoon rustig als ze opeens verdwijnt. Ik hoor dat ze boven me te
voorschijn komt, maar ik neem de moeite niet om me om te draaien.
Ik vind wat ze doet een beetje aandacht trekerig en ik heb geen zin
om haar 'spelletje' mee te spelen.

Dit bedenk ik me allemaal in geen eens een seconde en ik hoor dan
haar stem achter me. Nog steeds sta ik tegen het muurtje aan
geleund, nog steeds de moeite niet nemend om me om te draaien.
Omdat u nog al koud gekleed was. De hele omgeving wordt
nog een stuk kouder, dat wordt veroorzaakt wordt door mijn stem.

Ik kijk naar een groepje meisjes dat vreemd genoeg langs loopt.
Zonder te bewegen laat ik ijs uit de lucht komen en laat dat om de
meisjes heen vallen. Hier en daar kan ik het niet laten om ze te
raken. Ik heb geen behoefte aan gezelschap, de enige rede waarom
ik de vrouw met de wolvenschaduw nog niet aangevallen heb is
omdat ze me interresant lijkt.

[i]OOC: Okii ^^[i]

Mijn ogen had ik naar hem gericht, en ik was niet van plan om hem
met rust te laten. Nee, ik wilde weten wat hij allemaal van plan was,
en ik kijk hem dan ook enkel aan. Natuurlijk merkte ik dat hij het
kouder maakte, niet dat het mij kon schelen. Ik had geen koud en
ik kon ook niet geraakt worden door een aanval.

Dan merk ik een paar meisjes op, en bekijk ik hem wat hij met hen
doet. Als deze geraakt worden, grijns ik echter breed en merk ik
dat een van die meisjes mij aankijkt. Spijtig genoeg riep deze mijn
naam, en dat ergerde me dan ook. Vooral als men mij Aya de erg
gevreesde wolfdemon noemde.

Een zucht ontglipt mijn mond, en ik richt mijn ogen op het meisje.
Deze viel door 1 kille blik, echter dood neer. Ze was dood door een
simpele maar krachtige bevriezing. Alweer begin ik breed te grijnzen,
en dan spring ik van het muurtje af.

Een tijdje had ik mijn ogen op hem gericht, maar daarna liep ik gewoon
weer weg. Hier had ik geen zin in, om met deze een game te spelen. Hij
leek me dan ook niet zo heel interessant, tenzij hij dat wel zou laten
merken. Hoe dan ook ik stap gewoon weer naar de richting, waar ik eerst
naartoe ging. Nog heel even kijkt ze naar hem om, en knipoogt ze enkel
een keertje.

OCC Je vind daar wel vele coole plaatjes, maar die van jou ben ik daar
nog niet tegengekomen xD

Het valt me op dat de meisjes die langs lopen, de vrouw herkennen die
me interreseerde. Ik grijns lichtjes als ze haar Aya noemen en
'wolfdemon'. Toch neem ik nog steeds niet de moeite om een gesprek
te openen. Zo ben ik niet en ik heb er ook niet veel zin in.

Ik zie een van de meisjes dood neer vallen en ik kan gelijk voelen dat
ze onderkoeld is geraakt. Ik kan niet alleen ijs beheersen, ik voel het
over al om me heen. Ik merk het dus gelijk als iemand zijn lichaams-
temparatuur te hoog of juist te laag is. Die van mij is koud, ijskoud.
Dat komt doordat ijs in mijn heeft gevestigd en er nooit meer weg is
gegaan. Ik vind het wel best, het maakt mij helemaal niks uit. Zolang
ik er maar geen last van heb.

Vanuit uit mijn ooghoek zie ik het meisje op de grond springen. Ik
draai mijn hoofd naar haar toe en kijk haar kil aan. Ga je nu al?
Vraag ik met mijn koude stem.. Ik vraag me af of ze me wel gehoord
heeft, want ze loopt rustig weg.

Ik blijf haar aan kijken en zie dan haar knipoogje. Mijn blik blijft, koud.
Die knipoog negerend, want daardoor is mijn interrese in haar wel iets
gezakt. Ik verdenk haar er nu van om zo een play-meisje te zijn.

Als ik zijn vraag hoorde sta ik stil, en kijk ik hem aan. "Ja ik moet
op jacht." Zei ze dan maar als antwoord op zijn vraag. Hoewel ze
eerder niet zomaar op jacht ging. Haar ogen waren even blauw als
haar haren, en ook waren ze erg kil. Dan blijf ik nog een tijdje
staan, aangezien ik hem wel wat bestudeerde.

Dan kijkt ze rond naar een groepje mannen, die het wel voor mooie
vrouwen hadden. Als deze plots rondom mij komen, en me van
kop tot teen bekijken. Zucht ik een keer heel diep, en mijn blik blijft
erg kil. Ook had ik geen zin om 'aangeraakt' te worden door een
dom mens, mijn ogen richt ik op elke man. En ook deze raakten
onderkoeld, en veranderden in ijsbeelden. Hoewel ik ze niet liet
leven, en ik hen uitelkaar liet spatten. Er verschijnt een kleine maar
erg ijzige grijns om mijn lippen.

Niet veel later richt ik mijn aandacht weer op hem, en kijk ik hem
gewoon heel even aan. "Wat interesseerd jou aan mij?" Vroeg ik
dan aangezien ik dat had aangevoeld op 1 of andere manier door
mijn mysterieuze krachten. Niet vele demonen en andere wezens
zouden geïnteresseerd zijn in een beruchte wolfdemon, die zelfs
demonen aanvalt als ze niet interessant genoeg zijn.

Ik dacht dat ze me niet gehoord heeft, maar ze blijft stil staan en kijkt
me aan. Ik glimlach vluchtig om haar antwoord, een glimlach die weer
zo snel verdwenen is dat een normaal persoon het misschien geen eens
gezien heeft. Eet smakelijk dan.. Zeg ik een beetje sarcastisch.
Ik zelf drink soms wel wat mensenbloed, maar in mijn mensengedaante
waar ik nu in ben, heb ik geen hoektanden en dan moet ik eerst mijn
prooi vermoorden voordat ik echt kan drinken. Dat is nog een rede
waarom ik mijn mensen gedaante haat.

Ik bekijk het groepje mannen dat om haar heen komt te staan. Het
duurt niet lang voordat ik merk dat ze onderkoeld raken en nog geen
eens een seconde later zie ik ze uitelkaar spatten. Ik kijk naar de
stukje ijs op de grond, hier en daar lichaamsdelen herkennend. Blijkbaar
heeft deze demonnin het niet zo op flirters.

Haar vraag verrast me niet. Ik had wel verwacht dat ze sterker is dan
ze lijkt, dat meer gaves heeft dan ze waarschijnlijk zal laten merken.
Je schaduw. Mijn antwoord is kort af en ik kijk haar even aan.
Daarna kijk ik de andere kant op.

Hoe noemde die meisjes haar ook al weer? Ohja.. Aya... Die naam
komt me vreemd genoeg bekend voor. Waarschijnlijk is ze bekend
in de onderwereld. Net zo als ik was, voordat ik vertrok en een nieuwe
naam koos. Vroeger heette ik Faroth, maar na mijn flirt met het liefje
van de duistergod heb ik mijn naam in Shino verandert en ben ik weg
gegaan uit de onderwereld. Daar zou ik waarschijnlijk niks vinden wat
me zou kunnen helpen om weer mijn demonnenvorm terug te krijgen.

"Wat hebben mannen toch met mijn schaduw? Altijd hetzelfde met
demonen of mensen." Gromde ik dan wat geïrriteerd, aangezien
elke demon haar schaduw interesseerde. Maar voor de rest bestond
zij niet, telkens wilde ze weten waarom die schaduw er anders was.

Mijn ogen had ze afgewend van hem, en ik keerde mijn rug naar
hem toe. Ik haatte het telkens als demonen en dergelijke over
mijn schaduw begonnen. Oorspronkelijk was ik een echte wolf,
maar door mijn mysterieuze krachten kon ik een mens worden.
Hoewel mijn schaduw dat van een wolf blijft, en ik daar niks aan
kan veranderen.

Dan had ik plots een geweer opgemerkt, waarbij ik alert blijft. Ik kijk
goed om me heen, en ik wist dat het een jager was. Een jager die me
altijd opjaagde, en me wilt doden. Alweer ontglipt een diepe zucht mijn
mond. "Waarom kunnen ze me nooit met rust laten, en hun geweer op
iets anders richten." Zei ik met een diepe zucht.

Ik blijf haar koel aan kijken als ze zo reageerd. Ik vraag me af of ze
echt niet in de gaten heeft dat haar schaduw anders is. Elke demon,
mens of wat dan ook heeft een schaduw die bij zijn uiterlijk past, alleen
haar schaduw is anders. Dan val je op.. Dat begrijpt ze toch wel?

Ik blijft haar nog aan kijken als ik een man in het steegje tegenover
me zie verschijnen. Hij heeft een geweer bij zich. Eerst kijkt hij naar
mij, maar dan naar Aya. Hij doet dit zo, dat hij niet zichtbaar is voor
Aya. Maar ik betwijfel of dat nut heeft.

Bij Aya haar woorden kijk ik weer naar haar en laat de man met rust.
Het is niet mijn probleem als hij haar over hoop schiet, maar ik denk
eerder dat het tegenovergestelde zou gebeuren. Als een mens iets
ziet wat hij niet kan verklaren kunnen er twee dingen gebeuren. Of de
mens gaat het vereren of hij wordt er bang voor. In jou geval is het
duidelijk dat dat mensje bang voor je is. Daarom wilt hij je vermoorden.
Ik kijk nog even naar de jager die mijn woorden niet heeft kunnen
verstaan omdat ik ze in het Demons zei.

Mijn blik richt ik weer op de andere demon, en er was een klein grijnsje
te bespeuren om mijn lippen. Geen enkele kogel zou mij kunnen raken,
en dat wist natuurlijk de jager niet. Hij was blijkbaar een nieuwe jager,
die me moest achterna gaan. Maar agh die zal wel zijn doodvonnis gauw
tekenen.

"Denk je nou echt dat ze mij kunnen doden?" Vroeg ik dan in onze taal,
en ik kijk hem dan ook gewoon rustig aan. Ook had ik allang opgemerkt
waar de jager zich bevond, maar dat interesseerde me niet. Ondanks dat
ik een wolf ben hoor ik eenmaal dingen anders dan een normaal iemand.
Alweer zet ik stappen naar de demon toe, en ik grijns heel even. Deze
blijkt dan toch interessant te zijn, en dat deed me plezieren.

Niet veel later sta ik voor zijn neus, en ook werd het geweer afgeschoten
in mijn richting. Toch nog voordat de kogels mij konden raken, bleven
deze echter achter mijn rug gewoon stil. Mijn blik richt ik dan op de plek
waar de jager zich bevond, en de kogels nouja die keerden zo snel als
het licht weer naar hun eigenaar. Waardoor deze eerder dood neer viel,
en ik gewoon blijf leven.

"Jagers zijn dom, heel erg dom." Zei ik dan spottend, en dan kijk ik weer
naar de demon voor me. Mijn blik liet ik even over zijn lichaam glijden, en
een kleine glimlach was te zien om mijn lippen. Dan richt ik gewoon mijn
ogen weer op de zijne, en je kon een ijzige blik in mijn ogen opmerken.

Ik zeg alleen dat hij dat wilt.. Ik denk niet dat hij het kan. Mijn
reactie is kort en mijn stem is nog steeds even koud als altijd. Ik kijk
naar de jager die zijn kogels af schiet, maar voordat de kogels de
demonnin voor me kunnen raken, gaan ze al terug naar de man. Ik
kijk koeltjes toe hoe de man in elkaar stort en dood op de grond valt.

Ik hoor Aya zeggen dat jagers dom zijn. Ik knik als reactie. Ik vind
mensen zowiezo dom of het nou jagers of niet zijn. De rede waarom
ik me vreeger transformeerde in mijn mensengedaante was alleen
maar om prooien te lokken. Nu kan ik niet meer terug naar mijn
demonnenvorm, maar ik ben niet van plan om dat lang te laten duren.

Terwijl ik die gedachtes langs ga, houd ik de demonnin voor me in
de gate. Ik merk dat ze me bekijkt en glimlacht. Haar ogen zijn koud,
maar ik weet zeker dat ze lang niet zo kil en afstandelijk staan als
mijn ogen.

Ik dacht dat je ging jagen? Vraag ik koeltjes. Ik sta nog steeds
relaxed tegen het muurtje aan en ook is de omgeving nog steeds
bevoren. Ik ben niet van plan om het weer normaal te maken, ik houd
van ijs en koud. De enige dingen waar ik ooit om zou geven.

Mijn ogen had ik nog op de zijne gericht, en mijn blik blijft echter koud.
Soms doe ik wel alsof ik er hulpeloos uit zie, maar schijn bedriegt. Ik
ben lang niet zo vriendelijk dan men denkt, en dat denken vooral de
mannelijke demonen. Hoewel sommige demonen het niet lang overleven
bij me, toch speel ik vaak met ze.

Als ik merk dat hij me goed in de gaten houd, grijns ik enkel even kort.
Dan doe ik een paar stappen dichter naar hem toe, en blijf ik zo staan
kijken. Mijn ogen namen de vorm van mijn echte gedaante aan, en dat
was dan de kleur van de nacht. Toch zou ik niet veranderen in een wolf,
en wacht ik daar rustig mee tot het nacht zou worden.

"Agh ik heb me bedacht." Zei ik dan als hij dat vertelde over het jagen,
maar toch zag hij er erg interessant uit. Dit was dan ook de reden dat ik
bleef, en zo kon ik te weten komen waar hij toe instaat was. "Zin om met
deze dame iets te doen heer?" Vroeg ik dan licht grijnzend, en hem in de
ogen aankijkend.

Ik kijk hoe haar ogen van kleur veranderen, eerst waren ze nog licht
blauw, maar nu veranderen ze in een kleur die ik alleen maar kan
beschrijven als de kleur van een sterrenhemel. In mijn
demonnengedaante waren mijn ogen de hele tijd een andere kleur.
Het hangde af in wat voor een hemeur ik was. Meestal waren ze donker
rood, duidelijk in een speelse en flirterige bui. Maar tegelijk ook een
gevaarlijke bui. In mijn mensengedaante zijn mijn ogen altijd kristal
blauw en ik ben mijn flirterige gedrag verloren.

Bij haar vraag wordt mijn blik dan ook mogelijk nog killer. Ik
verwacht echt dat ze zo een meisjes is dat jongens uitdaagt en ze
even later gelijk vermoord. Zo was ik ook en ik weet dan ook hoe
leuk het kan zijn. Nee.. Ik ga pas weer spelletjes spelen als ik
klaar ben met wat ik af wil hebben. Is mijn afwijzende antwoord.
Ik kan nu eenmaal niet flirts gebruiken en al helemaal een meisje
die me ieder moment kan vermoorden.

Ondanks mijn woorden blijf ik nog stil staan, nog niet van haar
weg lopend. Waarom vroeg je dat eigenlijk? Vraag ik aan
haar, want ik kreeg eerder de indruk dat ze me niet zo heel
interresant vond.

Als hij me afwijst kijk ik hem echter gewoon kalm aan, en ik had
zo'n antwoord wel al verwacht. Toch was ik echter niet van plan,
om een spelletje met hem te gaan spelen. Nee, ik wilde gewoon
wat gemeens doen samen met hem bij andere mensen. Ik zucht
heel diep, en wend mijn blik dan af.

Mijn ogen had ik op de ijskoude omgeving gericht, en dat gaf me
een beter gevoel dan in de onderwereld. In de onderwereld was
het altijd zo heet, en dat haatte ik echt. Dan richt ik weer mijn ogen
op hem, en kijk ik hem nog met dezelfde blik aan. Mijn ogen blijven
gewoon als dat van mijn wolvenvorm.

"Agh ik had even zin om chaos te maken, maar ik ga het wel in mijn
eentje doen." Zei ik dan zuchtend, waarna ik mijn rug naar hem toe
keer. Natuurlijk zou ik hem niets aandoen tenzij hij mij aanvalt, maar
toch blijf ik op mijn hoede. "En als je dacht dat ik met je zou flirten
dan dacht je dat verkeerd." Zei ik met een iets arrogante toon, en ik
wil dan een stap naar voren doen.

Na mijn afwijzing hoor ik haar diep zuchten. Dat verbaasd me een beetje,
maar dat laat ik gewoon. Ik blijf haar aan kijken, ook al kijkt zij nu een
andere kant op. Ik geef eerlijk toe dat ik me best verveel, maar ik kan
geen afleiding gebruiken. Maar misschien heeft ze wel nuttig informatie,
maar als ik dat recht streeks aan haar vraag weet ze gelijk dat ik iets van
plan ben.

Ik sta zo in gedachten een beetje te twijfelen wat ik zou doen, maar aan
de buitenkant is daar natuurlijk niks van te zien. Mijn houding en blik is
nog altijd even koel als altijd. Haar antwoord komt me eigenlijk best goed
uit. Het is precies het antwoord wat ik wou horen. Ik merk dat ze weg wilt
lopen, maar ik houd haar tegen om haar arm vast te pakken en weer naar
me toe te trekken. Ik leun een beetje naar voren toe. Vooruit.. Ik doe
mee met choas maken.. Ik ben niet van plan om de rede waarom ik
nu plotseling wel toe stem te noemen.

Ik laat haar arm weer los en stap langs haar weg. Ik loop een paar
stappen van haar af en de koude, ijzige omgeving beweegt met me mee.
Ik sta nog even stil en kijk haar over mijn schouder aan.

Als hij me plots bij de arm had genomen, kijk ik om naar hem. Toch
was ik echter wat verbaasd dat hij dat deed. Maar dat liet ik niet
merken aan hem. Mijn ogen had ik kort op de zijn gericht, maar dan
wijk ik mijn blik weer af. Toch wilde ik weten waarom hij nu wel wou,
en daarnet niet. "Mannen...ze weten nooit wat ze willen." Mompel ik
dan zachtjes tegen mezelf.

Als hij me loslaat kijk ik hem aan, en merk dat hij al voortstapt. Dan
besluit ik hem maar te volgen, en ik bekijk hem dan even van kop
tot teen. Niet mis... Dacht ik wat bij mezelf, en ik grijns lichtjes
terwijl ik dan gewoon naar hem toe stap. Ik stap hem voorbij, en ik
kijk hem even aan. Dan rek ik me wat uit, en kijk ik rond naar de
kille en koude omgeving. "Zalig die kilte en koude." Zei ik dan zacht,
en mijn grijns word iets breder.

Ik haal rustig mijn schouders op als ik haar woorden hoor. Ik vind het
eigenlijk wel grappig wat ze zegt, maar zoals gewoonlijk laat ik geen
reactie zien. You're probably right. Is het enige antwoord dat ze
krijgt op haar woorden.

Terwijl ik voor uit stap, hoor ik achter me dat Aya me volgt. Haar
voetstappen zijn hoorbaar, net zoals de voetstappen van alle mensen
die snel aan de kant gaan als ze we er aan komen. Blijkbaar vinden
ze de koud die om ons heen hangt niet fijn.

Ondertussen zie ik dat Aya voor me stil gaat staan en dus stop ik ook
met lopen. Ze rekt zich uit en zegt dat ze de koud heerlijk vind. Koud
is ook fijn, maar die domme mensen zijn gewoon te zwak. Ik bekijk
de vrouwelijke demon voor me. Ik geef eerlijk toe dat ze best knap is,
maar ik ga geen aandacht besteden aan het flirten.

Mijn ogen hield ik heel even op de zijne gericht, maar dan wend ik mijn blik
heel even af. Er was iets wat me ergerde, en die stond ergens achter een hoek.
Dan besluit ik om zijn hand te nemen, en zo weer verder te gaan. Hopend dat
hij er geen problemen mee heeft dat ik zijn hand vastnam. Rustig kijk ik hem
even aan, maar dan ga ik ergens met hem staan. Ik duwde hem dan zachtjes
tegen de muur, en ik wist al wie er ons volgde. Het was een demon die mij het
liefst voor zichzelf wilde houden.

Mijn blik richt ik op de ogen van hem, en ik kuste op plots op de mond. Plots
kregen we beide een ander uiterlijk, aangezien ik met mijn hand een beweging
had gedaan. Toch hield ik mijn lippen een tijdje op de zijne, dit om eerder de
andere demon te laten denken dat we mensen zijn. Als deze dan verdwijnt laat
ik zijn lippen los, en doe ik weer met mijn hand een beweging. Waardoor we
weer ons eigen uiterlijk hebben.

Ik kijk hem enkel kort aan, en dan ga ik kijken of het wel echt veilig was. Niet
dat ik bang had ofzo, maar ik was nu niet bepaald een persoon die zich zomaar
liet opeisen. Dat was dan ook een reden dat ik hem kuste, ookal kende ik zijn
naam nog niet. "Zeg wat is eigenlijk je naam?" Vroeg ik dan erg kalm, en ik kijk
hem dan ook zo aan. Dan wacht ik gewoon rustig op zijn antwoord, en toch had
ik zowat het gevoel dat die andere demon niet echt weg was.

Toch negeerde ik deze demon, en hou ik mijn aandacht op hem gericht. Ookal
was ik erg geïrriteerd, toch liet ik dat niet merken. Aangezien dat de meesten
plezierden, en dus blijf ik een kalme houding aannemen. Mijn ogen hadden ook
dezelfde kalmte als mijn houding. Nog steeds wachtend op zijn antwoord.

Ik merk dat we bekeken worden, iets wat me best irriteerde. Die irritatie
laat ik merken door de omgeving nog een stuk kouder te maken. Dat dit
persoontje in de buurt blijft en niet dood vriest, bewijst dat hij een demon
moet zijn.

Terwijl ik de omgeving nog kouder laat worden, in de hoop dat de
achtervolger niet van koud houdt, pakt Aya mijn hand. Ik kijk er rustig
naar. Als ze zo nodig handjes moet vast houden, dan moet dat maar.
Toch dan ik eerder dat ze een plan heeft om van de demon af te komen.
Die vermoedes worden bevestigd als ze me even later tegen een muur
aan duwt.

Als ze me plotseling kust, beantwoord ik die kus niet. Ik begrijp dat ze
van die jaloerze demon af wilt komen, maar het feit dat ze dat op deze
manier doet vind ik een beetje irritant. Ik houd mijn ogen open en zie
dan ook dat ze onze uiterlijken verandert. Ik bekijk mijn handen die ik
automatisch op haar rug heb gelegd en zie dat ze een menselijker
kleur hebben gekregen.

Als Aya eindelijk de kus beeindigt is de demon die ons bekeek al weer
verdwenen. Ik ben blij dat ik weer mijn eigen uiterlijk terug heb. Ik
weet dat mijn eigen uiterlijk er ook uit ziet als een mens, maar er zijn
ook duidelijk wat demonnendingen te herkennen.

Ik hoor Aya haar stem weer en ze vraagt naar me naam. Pas nu bedenk
ik me dat ze die helemaal niet weet. Ik weet haar naam wel doordat die
meisjes van haar net haar Aya noemde, maar mijn naam had ik nog niet
verteld. Shino.. Zeg ik koeltjes en kijk even om me heen. In de
duisternis van een steegje zie ik de vormen van een demon, waarschijnlijk
dezelfde als net. Je plan om je achtervolger af te schudden is niet
gelukt.. Hij bekijkt je nog steeds. Vertel ik Aya rustig.

Ik zuchtte heel even, aangezien deze mij nog steeds bekeek.
Dan kijk ik naar Shino die zijn naam zei, en ik glimlach dan
heel kort. "Dan doe ik het maar op de harde manier." Zei ik
dan op zijn woorden, en ik kijk dan om richting de steeg. Ik
gaf een stamp met 1 voet, en daardoor beefde zowat de hele
omgeving. Ik was niet zomaar een demon, ik had mysterieuze
krachten maar ook kon ik de 4 elementen beheersen.

De straten scheurden open, en er kwam vuur uit de grond. Ik
was dit keer omringt door de 4 elementen, en ook was er een
vreemde gloed op te merken. Doordat kwam ik van de grond, en
mijn staart, oren en klauwen waren dan tevoorschijn gekomen.
Alleen dat kon me niet schelen, en ik wilde alleen dat deze demon
verdween.

Toch deinsde de demon naar achteren, wetend dat als ik eenmaal
heel woedend ben het verkeerd kan aflopen. Ik was dan ook de
favoriet van de duistere god, maar toch wilde ik vele liever hem
dood hebben. Mijn ogen waren zoals de sterrenhemel, maar dat
interesseerde mij nu niet.

Niet veel later verdween de demon, en werd alles weer normaal.
Ook ik was weer in een normale toestand, nouja in mijn mensen
gedaante. Dan draai ik me om naar shino, en glimlach ik weer
kort. "Aangenaam." Zei ik dan rustig, en mijn houding was weer
gewoon kalm.

Ik hoor haar zeggen dat ze het maar op de harde manier moet doen
en nog geen eens een seconde later zie ik haar op de grond stampen.
Gelijk begint bijna de hele omgeving te trillen, maar ik houd mijn
balans perfect. Om me heen zie ik straten op scheuren en vuur
ontstaan. Ik kijk even met een geirriteerde blik naar het vuur, want
ik haat warmte. Daarom laat ik ook al het vuur dat naar mijn mening
te dichtbij is bevriezen.

Terwijl ik de demon op de vlucht zie slaan, verandert Aya naast me
van uiterlijk. Ze krijgt ze klauwen, horens en zelfs vleugels. Ik kijk
haar met een ijskoude blik aan, om de simpele rede dat ik niet zo
makkelijk weer in mijn demonnenvorm terug kan veranderen. Toch
zal het voor niemand mogelijk zijn om die ijskoude blik aan jaloezie
te koppelen, want dat soort zwakke emoties zou ik nooit tonen.

Het duurt niet lang voordat de andere demon helemaal verdwenen
is en Aya weer haar mensenuiterlijk aan neemt. Ze draait zich naar
me om en glimlach vluchtig. Van het zelfde.. Zeg ik en het
is duidelijk dat ik niet onder de indruk ben. Ik weet dat ze sterker is
dan de gemiddelde demon, maar dat ben ik ook..

Mijn ogen richt ik heel even op de zijne, maar dan kijk ik gewoon weer
even ergens anders naar. Dan stap ik weer naar hem toe, en ik kijk
hem dan even onderzoekend aan. Niet echt wetend waarom ik dit nu
deed, maar zelfs dat interesseerde me niet. Dan raakt mijn neus, de
zijne plots en doe ik een stap naar achteren. Mijn houding was gewoon
kalm, en je kon zelfs geen emotie bespeuren in mijn ogen.

Ik draai me rustig om zodat mijn rug naar hem gericht is, en ik wacht
dan op hem of hij mee gaat. Toch had ik wel enkele plannen om het
hem uit te voeren, of beter gezegd die ik op hem zou uitvoeren. "Kom
je?" Vroeg ik dan erg kort, en zonder enige emotie in mijn stem. Deze
was kil, maar toch vriendelijk bedoelt. Dat was dan deels omdat ik net
geïrriteerd was door die andere demon.

Ik stap dan al verder zonder te wachten op een antwoord, aangezien ik
er wat ongeduldig bij stond. Maar dat was niet door shino, maar eerder
omdat ik doodgraag iets dodelijks en gemeen wou doen. Alleen kon ik
het niet laten om heel even aan zijn lippen te denken, maar die gedachte
schud ik algauw weer weg. Ook laat ik de linten van in mijn haren gewoon
verdwijnen. Ik had namelijk erg lang haar, en dat liet ik dan telkens zo
groeien. Ik haatte kort haar bij een vrouw, en vooral bij mezelf haatte ik
dat.

Onder mijn rokje(zie plaatje) had ik niets aan, en dat kon me zelfs niet
schelen als mensen dat zagen. Eigenlijk was ik amper geïnteresseerd in
iets, maar als ik dan echt iets interessant vind dan laat ik het gewoon niet
merken aan de persoon en dergelijke. Rustig sta ik stil, en wacht ik op
Shino. Toch vroeg ik me af of hij me wel zou volgen, en ik kijk dan om.
Dan kwam er ineens een sterke windvlaag die natuurlijk mijn rokje naar
omhoog liet komen. Niet dat ik er aandacht aan besteed, maar toch was
het een korte maar krachtige windvlaag.