Mermaid or Vampire?

Ik kom net uit de zee en kom op het strand te recht. Ik kijk verbaasd
toe hoe mijn vinnen en twee stel benen veranderen. Dit is me eerste
keer op het vaste land en dus ook de eerste keer dat ik mijn benen
zie. Ik kijk er verbaasd aan en besef me dan dat ik snel iets aan moet
doen. Gelukkig heb een kimono en ondergoed meegenomen. Dat doe
ik dan ook aan.

Als ik me aangekleed heb, probeer ik op te staan. Iets wat twee keer
proberen lukt. Dan doe ik voorzichtig een stap en gelukkig gaat dat
goed, ook al gebeurd het wel wankelig. Het is vroeg in de ochtend en
dus zijn er geen mensen op het strand en daar ben ik zo blij mee,
want ik weet hoe vaag ik er nu uit moet zien. Een meisje die al bijna
volwassen is kan geen eens lopen.

Nadat ik een hele ochtend besteed heb aan het oefenen van het
gebruik van mijn benen, waag ik me de stad in. Ik kijk verbaasd om
me heen, want deze hele stad is zo anders dan mijn thuis. Ik heb
altijd in een zeemeerminnen stad geleefd en dan is dit best wel anders.
Ik kijk echt mijn ogen uit en het valt me op hoe lekker mensen
ruiken. Tot nu heb ik altijd zeemeerminnenbloed gedronken, maar dat
maakte me heel zwak. Daarom ben ik nu ook op het land gaan leven,
wetend dat mensenbloed me sterker maakt.

Ik loop al een uurtje rond, maar opeens struikel ik over mijn eigen
voeten en val ik tegen iemand aan. Ik begin gelijk te blozen en zeg
allemaal dingen zoals 'sorry' en 'spijt me' terwijl ik snel op sta. Met
rode wangen kijk ik de persoon aan, hopend dat hij/zij niet boos wordt.
En ook hopend dat ik mijn dorst kan tegen houden, want toen ik op
hem/haar viel, rook ik dat dit persoontje heel lekker ruikt.

Het was ochtend weer een nieuwe dag voor een nieuwe
jacht op de mensen en nieuwe choas te creeeren. Maar eerst
wou ik een slachttoffer zoeken om eigenlijk wat bloed te drinken.
Ik dronk bijna nooit bloed van andere mensen. Alleen likte ik het
af van me klauw wat ook best lekker was.
Nu wou ik dus zowat een heel lichaam leeg drinken. Maar ik moest
er eerst weer voor zorgen dat iemand me vertrouwde en
me geloofde. Alleen was ik dan altijd bang dat ik ook
die mensen ging vertrouwen en dat ik dan op een gegeven
moment dat niet meer ging doen en die drang niet meer had.
Dan schud ik me hoofd en probeer me te concentreren.
Mijn scherpe klauw maak ik weer kleiner zodat het nauwelijks op valt.
Als ik een stukje door de menigte loop bots ik tegen een meisje
aan die op de grond valt. Sorry zei ik tegen de persoon waarnaar
ik deze dan help op staan.

Ik kijk de man met nog steeds een duidelijke blos aan. Hij ziet er anders
uit dan de andere mensen en ik vraag me af hoe dat komt. Zijn stem
haalt me uit mijn gedachtes en ik schud heftig met mijn hoofd. Nee,
nee.. U hoeft geen sorry te zeggen. Het is mijn schuld. Zeg ik nog
steeds met een rood hoofd. Ik besluit om even goed adem te halen,
zodat ik wat kalmeer. Ik leg mijn hand op mijn borst en sluit mijn ogen
en adem diep in en uit.

Als ik wat geklameerd ben, kijk ik de man met een verontschuldigende
glimlach aan. Het spijt me echt van net. Zeg ik en ik merk dat
mijn blos bijna weg is. Ik ben Hailey, aangenaam kennis te maken.
Ik steek mijn hand uit en glimlach vriendelijk naar hem.

Als ze ook sorry zegt en zegt dat het haar spijt schud ik me
hoofd maar grijns wel. Ach, het maakt niet uit. Zelf lette ik ook
niet goed op.Man wat vond ik dit irritant. Dit gedrag, dit was
gewoon té aardig. Maar ik moest me inhouden tegenover dit meisje.
Als ze zich zelf voor stelt let ik er goed op dat ik me goeie hand
gebruik en niet de klauw. Mijn naam is Gwynn, aangenaam Hailey.
Ik pak haar hand en schud deze. Dan onderzoek ik haar even snel.
Ik heb jou hier nog nooit eerder gezien, kom je hier nooit?

Ik zie dat hij moet grijnsen, iets waarvan ik denk dat het komt door mijn
gedrag. Hij schudt mijn hand en zegt dat hij Gwynn heet. Ik glimlach
lief naar hem, nog steeds af vragen waarom hij zo anders is dan de
andere mensen. Ik merk dat hij me even bekijkt en ik kijk blozen de
andere kant op, maar bij zijn vraag kijk ik hem natuurlijk weer aan.
Uhm.. Ik ben nieuw hier. Zeg ik glimlachend en schuif een beetje
met mijn voet op de grond. Door zijn vraag weet ik dat hij Aglesia best
goed kent, ik zou kunnen vragen of hij me een rondleiding wilt geven,
maar ik durf het niet. Ik kijk hem aan, niet wetend wat ik moet zeggen.
Ik ben nooit heel goed geweest in gesprekken en ik schaam me nog
steeds een beetje er voor dat ik gewoon tegen hem opgelopen ben.

Oh vandaar zeg ik bedenkelijk met me hand onder
me kin en me vinger wrijfend. Zal ik je anders een stukje
van de stad laten zien? Of helemaal.. dat kan ook als je dat
wilt. Hopelijk ging ze op me aanbod in, zo kon ik natuurlijk
haar vertrouwen winnen. Aan haar gebloos te zien vond ze me
inderdaad wel aardig maar ook was ze heel erg verlegen.
Ik vond dat leuk om te zien dus was mijn grijns nog steeds niet weg.

Ik kijk naar de mensen die langs lopen, mijn blos is al weer verdwenen.
Als Gwynn vraagt of hij de stad zal laten zien, kijk ik hem vrolijk
glimlachend aan. Ja, graag. Ik zie mezelf al dagen rond lopen,
helemaal verdwaald. Zeg ik enthousiast. Maar ik kan niet te
snel lopen, want.. Ik stop halverwege mijn zin. Het klinkt namelijk
heel vreemd als ik zou zeggen dat ik nog maar sinds van ochtend
benen heb en dus stop ik halverwege mijn zin. Genoeg over mij..
Zullen we gaan? Vraag ik, snel van onderwerp veranderend.

Als ze op mijn aanbod in gaat, juich ik van binnen.
Yes! Ze had me aanbod geaccepteerd en daarbij grijns
ik, maar niet te opvallend. Mijn ogen zijn verbaasd
als ze halverwege stopt met haar zin. Maar ik ga er
verder niet op in. Ja we gaan zei ik en
loop met haar langs de winkels. Nou zoals je merkt
is dit de winkelstraat, hier is het altijd druk.

Ik glimlach lief, maar steeds verlegen naar hem als we beginnen te
lopen. Ik kijk goed om me heen en probeer alles te onthouden. Hij zegt
dat dit de winkelstraat is. Ik leg nadenkend mijn vinger op mijn lippen,
want in het land waar ik woonde, hadden we geen winkels. Mijn moeder
heeft me geleerd dat je alles van de zeebodem kon halen. Zo leefde we
wij.. In mijn zeemeerminnenbestaan kwamen geen winkels voor, maar
nu heb ik besloten een nieuw leven te gaan leiden en daar horen winkels
bij of ik het wil of niet.

Ik probeer niet al te nadenked te kijken en ik kijk naar sommige winkels
etalage's. Maar al snel wend ik mijn blik weer op de jongens naast me.
Is dit de hoofdstraat van Aglesia? Vraag ik met een nieuwsierige
glimlach, mijn ogen twinkelen. Ik vind het namelijk leuk om nieuwe dingen
te leren.

Ik knikte bij haar vraag. Yup, hier is het daarom
ook weer het drukst en soms is dat best irritant
als je hier woont. Niet dat ik hier woonde, maar
voor haar moest ik natuurlijk liegen. Ik was geen normaal
mens dat in een huis leefde maar gewoon in een
grot tussen de bergen.

Ik zie hem knikken na het horen van mijn vraag en ik kijk weer om me
heen. Dit is de belangrijkste straat van Aglesia, daar ben ik wel blij mee
want dan is de rest rustiger en zijn er dus minder mensen. En minder
mensen betekend voor mijn minder dorst. Ik luister naar Gwynn zijn
antwoord en negeer de groeiende dorst, die vooral komt door zijn geur
die ik nog erg lekker vind. Dus je woont hier in de buurt.. Zo leuk,
kunt u dan zo uw huis aan wijzen? Zeg ik enthousiast en kijk naar
een paar huizen en het valt me op dat ze er best duur uit zien. Dan
besef ik eigenlijk dat ik mijn vraag echt hard op zei. Geen zorgen,
ik hoef niet naar binnen of zoeits. Zeg ik er achter aan en de blos
verschijnt weer op mijn wangen.

Ik kijk toe hoe zij rond kijkt om zich heen. Eigenlijk
was het best leuk om te zien. Als ze vraagt of ik
mijn huis wil laten zien schrik ik even, je zag daar niks van, maar verzin
dan snel wat. Het moest natuurlijk niet te overdreven dus
besloot ik iets anders te zeggen. Oh nee, ik woon niet
in deze stad, net iets er buiten zei ik eerlijk op haar vraag.
Ik zei niet dat ik eigenlijk in een grot woonde, maar als
ik dat zou zeggen zou zich waarschijnlijk kapot schrikken
omdat dat niet hoort bij een mens. Wat ik overigens niet ben.

Ik luister naar zijn antwoord en knik even. Iets buiten de stad.. Dat lijkt
me wel lekker rustig. Ik zelf 'woon' in de zee, tenminste dat heb ik zo
bedacht. s' Avonds ga ik dan naar het strand en verander terug in mijn
zeemeerminnenvorm, zodat ik in de zee kan overnachten. Dat is wat
ik bedacht heb en vanavond zal ik zien of het werkt.

Ondertussen loop ik nog steeds door en het valt me op dat ik de enige
ben in een kimono. Ik bloos daardoor, want ik ben bang dat ik nu
opval. Mijn moeder is een paar keer het land opgeweest om mijn vader
op te zoeken en daardoor had ze ook normale mensenkleding, maar
het probleem was dat ik alleen deze kimono paste en niks anders van
haar mensenkleding.

Ik kijk Gwynn weer aan en probeer het feit te negeren dat ik de enige
in een kimono ben. Waar gaan we nu naar toe? Vraag ik, nog
steeds lichtjes blozen en ook nog steeds met een glimlachje.

We lopen een stuk door de winkelstraat heen,
waarnaar ik wat mensen in me opneem voor later.
Als ze wat vraagt draai ik me om en grijns een beetje.
Waar jij heen wilt zei ik met een zachte stem en
keek naar haar. Het viel me op dat ze een kimono aan
had. Misschien was dat wel een gewoonte van haar
cultuur ofzo. Iniedergeval stond het niet verkeerd.
Ik schudde me hoofd snel bij die gedachte.
Straks ging het ook nog verkeerd ook, want ik wilde
dit keer gewoon echt niet dat het verkeerd ging.
Maar ze was gewoon té lief..

Hij zegt dat we ergens naar toe gaan, waar ik naar toe wil. Ik denk na,
bedenkend wat ik van deze stad wil zien. Terwijl ik daar over nadenk
zie ik dat Gwynn even zijn hoofd schud. Ik vraag me af of waarom,
maar ik denk er niet lang over na. Ik wil liever bedenken waar ik naar
toe wil. Is hier ergens een park, of iets in die richting? Vraag
ik twijfelend. Het lijkt me wel leuk maar naar een park te zijn, ik ben
alleen maar zeeplanten gewend en dus lijkt het me wel leuk om een
heleboel 'echte' planten bij elkaar te zien.

Als ze vraagt om een park ofzo, knik ik. Dat is
er wel ja, en niet eens zo ver weg zei ik nog
steeds met een grijns. Rustig loop ik met haar
in die richting en blijf stilstaan net voor het bospad.
Dan kijk ik naar Hailey en wacht. Als ze het niet
begrijpt buig ik en met me hand maak ik een
soort krulletje. Dames eerst, dus jij eerst dan
volg ik wel zei ik en wachtte tot ze voor me
stapte. Ik moest natuurlijk extra lief doen zodat
ze me meer zou vertrouwen. Ook zou ik haar
huis weleens willen zien en kijken of ze nog
een broer of zus heeft.

Ik kijk hem vrolijk aan als hij zegt dat er een park is. Ik ben echt blij,
want ik had niet verwacht dat mijn eerste dag hier zo leuk zal zijn. Ik
vind Gwynn best aardig, maar ik ben nog wel verlegen iets wat ik altijd
ben mensen ben die ik nog maar pas ken.

Ik loop achter hem aan en zie dan het bospad. Ik kijk verbaasd om me
heen, want het is echt zo anders. Het is zo.. Groen.. Ik merk dat Gwynn
stil blijft staan en ik kijk hem niet begrijpend aan, niet snappend wat
hij wilt. Pas als hij buigt en 'dames eerst' zegt, begrijp ik hem. Ik bloos
door mijn late reactie en loop snel het bospadje op. Het valt met me op
dat het nog al smal is en dat we daardoor maar amper naast elkaar
kunnen lopen. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit, daardoor zie ik niet de
tak die op de weg ligt en struikel ik.

Als ze eerst op het bospadje loopt volg ik haar
en wou net naast haar lopen als ze struikelt over
een tak. Ik vang haar net op tijd op, gelukkig gebruikte
ik niet de hand met de klauw. Daar lette ik altijd goed
op. Gelukkig had ik haar net op tijd gevangen en glimlachte.
Mijn ogen glinsterde ook. Gaat het? vroeg ik
bezorgd. Ik zet haar weer overeind en kijk naar haar.

Ik zie de grond dichter bij komen, maar dan vangt Gwynn me op. Ik begin
natuurlijk gelijk te blozen en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik schaam
me echt, want ik ben echt zo onhandig. Ik probeer zijn blik te ontwijken en
kijk dus maar naar de grond. Ja, het gaat.. Je ving me net op tijd op.
Zeg ik en hij zet me weer overeind. Ik bloos nog steeds. Sorry dat ik
zo onhandig ben, maar ik ben niet gewend om te lopen. Ik ben na die
woorden stil en besef me dan wat ik heb gezegd. Om te lopen over zulke
paadjes. Zeg ik er snel achter aan en loop met een stevige pas door,
proberend mijn rode hoofd te verbergen.

Doordat ze moest blozen, kon ik me lach niet inhouden.
Even lachte ik, en kijk haar dan met een echte glimlach aan.
Het geeft niks, iedereen struikelt weleens ergens over toch?
Dan zet ik haar weer goed neer en kijk naar der rode hoofd die
ze probeert te verbergen. Ik zei er niks over, ik keek expres
de andere kant op zodat ze zich niet erger hoefde te schamen.
Dan als ze stevig door loopt grijns ik en loop ik achter haar aan,
waarnaar ik dan naast haar ga lopen.

Toen hij mijn blozende gezicht zag, moest hij lachen en dat maakte me
nog erger aan het blozen. Ik sta even stil als hij dat zegt en ik kijk hem
over mijn schouder aan. Maar niet twee keer op een dag. Eigenlijk
is het bij mij al meerdere keren vandaag gebeurd. Toen ik vannochtend
ging oefenen op het strand ben ik duizend keer gevallen. Ik merk dat hij
naast me komt lopen en ik bloos al een stuk minder dan net.

Ik kijk weer naar de bomen en ik vind ze steeds mooier, want ik ontdek
nu ook dit in de toppen van sommige bomen dieren leven. Volgens mij
noem je zulke dieren vogels, maar dat weet ik niet zeker. Mijn moeder
heeft veel over de mensenwereld verteld, maar ik heb niet alles kunnen
onthouden.

Met een lieve glimlach kijk ik weer naar Gwynn, het kleine blosje op me
wangen negerend. Het is hier mooi. Zeg ik zacht en kijk dan naar
een riviertje dat langs het pad loopt.

Ik luister naar haar woorden en kijk haar aan.
Hoezo twee keer op een dag? vroeg ik rustig.
De gedachten eraan dat ze iedere keer struikelde zorgde
ervoor dat er weer een grijns op me gezicht kwam.
Als ze zegt dat ze het bos mooi vind knik ik. Ik probeer
enthousiast te doen voor haar. Maar niet te overdreven omdat
het anders niet geloofwaardig meer was. Ja, vind ik ook wel
zei ik toen ze klaar was met praten. Wil je misschien nog iets
anders zien? Of dichter bij het water lopen?

Ik viel ook toen ik tegen jou op botste.. Zeg ik zacht en kijk de
andere kant op. De gedachte aan die botsing zorgt er voor dat mijn blos
iets langer op mijn gezicht blijft. Mijn blik is weer op het water gevestigd,
dat mij zeg maar hypnotiseerd. Ik vind het echt zo mooi om naar te
kijken. Hoe het beweegt en de kleine visjes die er in zwemmen. Bij zijn
vraag kijk ik hem dan ook met een vrolijke glimlach aan. Ja.. Ik wil
wel langs het riviertje lopen. Zeg ik en ren er dan gelijk naar toe.
Ik ga op de rand zitten en doe mijn schoentjes uit. Dan stap ik het
water in en geniet er dan van.

Ik sta daar zo een seconde totdat, ik merk dat mijn benen aan elkaar
groeien en dat ik terug verander in mijn zeemeerminnenvorm. Ik was
helemaal vergeten dat ik telkens als ik water aan raak, weer in mijn
oude vorm verander. Ik ben inmiddels al helemaal verandert en ik lig
in het beekje, mijn staart komt onder mijn kimono vandaan. Met een
geshokte blik kijk ik Gwynn aan. Ik.. Begin ik mijn zin, maar ik
weet niet wat ik moet zeggen.

Als ze naar het water loopt volg ik haar en als ze ineens
veranderd kijk ik met grote ogen toe. Ben je een zeemeermin?
vroeg ik verbaasd en keek dan ook zo toe.
Als ze een zeemeermin was moest ik haar gewoon doodde van mezelf.
Dit kon niet, ik kon gewoon niet bevriend raken met een zeemeermin.
Dat verbood ik mezelf altijd en nu zou ik dat ook niet verbreken.
Ik ga dichtbij haar staan. Waarom zei je dat niet gewoon?
vroeg ik met een normale stem.

Ik knik bij zijn vraag en kijk naar mijn staart. Mijn kimono is voor een
gedeelte nat geworden en die doe ik snel uit en leg hem op de kant
voordat dat ie nog maar nat wordt. Mijn lichaam is bij sommige stukjes
bedekt met edelstenen en koraal, zodat ik me geen zorgen hoeft te
maken dat ik te veel van mezelf laat zien.

Ik kijk Gwynn met een kleine blos aan, in me zeemeerminnenvorm
bloos ik niet snel, maar doordat ik niks over mijn zeemeerminnen
leven verteld heb, schaam ik me nog al. Gwynn was juist zo aardig
tegen me.

Ik kijk naar boven, naar zijn gezicht als hij dichterbij komt staan.
Ik zucht even als ik zijn vraag hoor. Ik dacht dat je me raar zou
vinden.. Zeg ik zacht en ik twijfel of ik nu beter niet alles kan
vertellen. Maar misschien is hij wel bang voor vampiers en dan vind
hij me al helemaal raar. Ik moet je nog iets vertellen. Waarom ik
de zee heb verlaten. Ik kijk naar wat visje die langs zwemmen,
mijn blauwe haar voor mijn gezicht laten zakken.